Engsbergen 900 jaar jong

Er had zich veel volk ingeschreven voor de lezing van François Van Gehuchten over de geschiedenis van Engsbergen. Iedereen wilde meer weten over hoe dit kleine Limburgse dorp op de grens met Brabant zo gegroeid was over de jaren heen. De geschiedenis werd boeiend naar voor gebracht door onze spreker die wist te vertellen dat de naam ‘Engsbergen’ komt van ‘achter de bergen’, afgelegen. De inwoners waren eenzelvig, armoedig en kansarm en leefden vooral van landbouw. De eerste vaste bewoning vond plaats op de grens met Okselaar en dateert van de 11de eeuw. Omwille van de nabijheid van de garnizoenstad Diest ontving de streek tijdens de tachtigjarige oorlog regelmatig bezoek van plunderaars, brandstichters en gijzelnemers voor losgeld. Over de jaren heersten er verschillende plagen: melaatsheid, dysenterie, cholera en in 1918 de Spaanse griep. Een klein dorp dat veel te verduren had. Ook Wereldoorlog II bracht extra problemen mee door de partizanen die in naam van het verzet plunderden en moorden. Zelfs de bende van Max die na de oorlog verschillende overvallen pleegde kwam aan bod.

In 1834 was Engsbergen een onafhankelijke parochie geworden met geleende pastoors van de abdij van Averbode. Pas vanaf 1926 kreeg de parochie een eigen bestaan en kwam er een verenigingsleven dankzij pastoor Verwimp (1926-1953)-en pastoor Vanderwaeren (1953-1973). Na een grootschalige ontbossing in 1960 verdubbelde de bevolking op 30 jaar. Alle 60 aanwezigen hadden genoten van al deze verhalen en konden nog lang nababbelen over het verleden van zo’n mooie plaats.

Greta Camps, Landelijke Gilde Engsbergen